انواع مختلفی از هلو حسن پور با توجه به کشور و منطقه ای که در آن کشت می شود وجود دارد.
درخت هلو درختی کوچک، خزان‌ریز و نیمه خاردار است که ارتفاع آن بین ۸ تا ۱۲ متر است. تنه آن حدود 40 سانتی متر است و دارای سایبان گسترده ای متراکم است.
هلو خشک شده هلوی خشک حاصل کم آبی هلو است. به همین ترتیب، می توان آن را با هلو نیز انجام داد. دارای همان نوع مواد مغذی است، اما به مقدار کمتر از نوع تازه. آنها همچنین غلظت آب کمتری دارند، بدیهی است.
هلو خشک هلو گزینه خوبی برای خوردن بین وعده های غذایی به عنوان یک میان وعده سالم است. علاوه بر این، می توانیم آن را به جای شیرینی های تجاری پر از قندهای آزاد مصرف کنیم. برخلاف میوه های تازه و بر خلاف آن، می توانیم آن را خارج از فصل مصرف کنیم. کالری دریافتی این میوه ها به دلیل آب زیاد و دریافت کمتر کربوهیدرات ها نسبت به سایر میوه ها کمتر است.
اما تجاری ترین انواع هلو عبارتند از:
اولیدا: به دلیل درشت بودن، پوست زرد و گوشت شیرین، آبدار و معطر است. در اوایل ژوئن در اسپانیا برداشت می شود.
هلو سگ: همچنین از اسپانیا، تقریبا گرد، بزرگ و با پوسته پرتقال بسیار چشمگیر است.
نانسی: در ماه ژوئیه برداشت می شود و تقریباً کروی، با پوست زرد با رگه های قرمز است. گوشت آن مسی رنگ، معطر و تا حدودی طعم اسیدی دارد.
هلو پاویوت: بین جولای و آگوست برداشت می شود و به رنگ نارنجی و قرمز است. گوشت آن زرد، لطیف و خوش طعم است.
هلو Moniquí: این یک رقم بسیار ارزشمند است که بین ژوئن تا ژوئیه برداشت می‌شود و با پوست سفید و تفاله‌های گوشتی و گوشتی‌اش با طعمی فوق‌العاده شیرین متمایز می‌شود.
کوروتس: کوچک است، پوست آن سفید متمایل به صورتی و پالپ آن سفید رنگ، نه چندان گوشتی و دارای طعم اسیدی است.
هلو گالتا رژا: نام آن به معنای گونه قرمز است، دارای پوستی نیمه قرمز و نیمی نارنجی، پالپ آن نارنجی و طعم شیرینی دارد.
هلو ژینستا: کروی شکل، پوست آن سفید و تفاله آن گوشتی به رنگ سفید و طعمی لطیف و لطیف دارد.
میتگر: پوست آن نرم و نرم و مخملی است و تفاله آن شیرین و آبدار است و می توان آن را در اواخر اردیبهشت میل کرد.
دیدگاه شما با موفقیت ثبت شد.